Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Αξία και προτεραιότητα

Νομίζω ότι αυτό που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο χαρούμενο είναι τελικά το να νιώσει ότι αξίζει.Αυτή η αξία είναι που βασανίζει τον καθένα μας. Το συναίσθημα ότι για κάποιον μπορεί να είσαι σημαντικός, ότι μπορεί να σε βάλει πάνω από τα δικά του θέλω και μπορώ. Πάνω από τις δικές του επιθυμίες... Αυτό κυνηγάς σε όσες φιλίες, έρωτες, γνωριμίες και να κανείς. Αυτό είναι που αποζητάς και φυσικά αποζητάνε και οι άλλοι από εσένα. Το θέμα είναι όμως, αν εσύ μπορείς να τελικά να βάλεις κάποιον άλλον πάνω από εσένα... Μπορείς να κανείς πέρα τους εγωισμούς σου και να δώσεις στον άλλον ότι σου προσφέρει και αυτός; Γιατί καλό είναι να παίρνεις αλλά πρέπει και να δίνεις. Και λέω πρέπει γιατί δυστυχώς σε αυτή τουλάχιστον τη ζωή ,τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντάλλαγμα... Ότι δώσεις θα πάρεις. Όμως όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση που μόνο δίνεις τι γίνεται; Όταν συνειδητοποιείς ότι έρχεσαι δεύτερος στη ζωή κάποιου; Κάποιου που εσύ έχεις κάνει προτεραιότητα; Τότε τι κανεις; Συνεχίζεις να δίνεις ή σταματάς κάθε προσπάθεια γιατί ξέρεις πως τίποτα δεν θα αλλάξει;

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Έχεις ή δεν έχεις;

Είναι κάποιες φορές , κάποιες στιγμές μέσα στη ζωή σου που ενώ έχεις όσα θέλεις δεν νιώθεις ευτυχισμένος. Νιώθεις πως κάτι σου λείπει... Ένα κενό μέσα σου ,δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα όσο και να προσπαθείς. Και τότε κάθεσαι και σκέφτεσαι, μήπως τελικά αυτά που έχω δεν είναι αυτά που πραγματικά θέλω; Και κατευθείαν μαζεύεις τις σκέψεις σου ,μαλώνοντας τον εαυτό σου που είναι τόσο εγωιστής και δεν αρκείται σε τίποτα. Όμως θα ήσουνα σε αυτήν την κατάσταση αν όντως ήσουν ευχαριστημένος με αυτά που έχεις; Μήπως απλά βρίσκεσαι σε μια κατάσταση συμβιβασμού; Συμβιβάζεσαι με αυτά που έχεις γιατί φοβάσαι να προσπαθήσεις να αποκτήσεις αυτά που πραγματικά θες και σου αξίζουν...

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Οι άνθρωποι είναι σαν τα βιβλία.

Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε είναι σαν τα βιβλία. Τα βιβλία αυτά που όταν τα αντικρίζουμε για πρώτη φορά, μας φαίνονται αψεγάδιαστα. Και έτσι αρχίζουμε να τα ξεφυλλίζουμε και όσο περνάει η ώρα και ο καιρός, η αξία τους για εμάς μεγαλώνει και φουντώνει.Όμως ύστερα , αφού καταλαγιάσει το συναίσθημα , αρχίζουμε να τα παρατηρούμε καλύτερα... Και τότε συνειδητοποιούμε πως η τελειότητα που βλέπαμε , δεν υπάρχει... Αρχίζουμε και βλέπουμε πως το εξώφυλλο του  είναι λίγο χαραγμένο, με μια μαύρη κηλίδα στο κάτω μέρος. Και τότε όλη η αρχική μαγεία σιγά σιγά ξεθωριάζει...χάνεται μέσα στα ελαττώματα που σιγά σιγά ανακαλύπτουμε. Έτσι λοιπόν και με τους ανθρώπους... Θα γνωρίσεις άτομα που θα σε ενθουσιάσουν , θα σε μαγέψουν με τα προτερήματα τους. Θα σε συνεπάρουν με τα πράματα που μπορούν να σου μάθουν, τις ιστορίες που θα έχουν να σου πουν αλλά και να σου προσφέρουν.Όμως κάποια στιγμή θα ανακαλήψεις τα ελαττώματα τους... Θα παρατηρήσεις αυτή τη μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της ψυχής τους που ,όσο αόρατη και αν είναι, όσο καλά κρυμμένη, κάποια στιγμή θα σου φανερωθεί... Κάποια στιγμή...

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Ευτυχία είναι συναίσθημα όχι προορισμός....

Τελικά πάνω στους τοίχους γράφονται τα καλύτερα στιχάκια για τη ζωή. "Η ευτυχία δεν είναι προορισμός, είναι συναίσθημα." διάβασα πάνω σε ένα ξεχασμένο από το φως του ήλιου τοίχο. Μα γιατί κάποιος να το γράψει εκεί; Αυτό πρέπει να φαίνεται! Να φανεί έτσι ώστε να νιώσει ο καθένας που το βλέπει όπως εγώ όταν το αντίκρισα... Η ευτυχία είναι συναίσθημα! Όχι προορισμός! Είναι κάτι παροδικό... Έρχεται και φεύγει... Τώρα το κατάλαβα... Είναι στιγμές ανεπανάληπτες.... Στιγμές... Γεγονότα ... Αν η ευτυχία γίνει προορισμός σου τότε να είσαι σίγουρος πως τέλος στο δρόμο που διάλεξες, δεν θα βρεις.... Και θα χάσεις εκείνα τα σημαντικά δευτερόλεπτα που θα νιώσεις πραγματικά χαρούμενος.... Γιατί η ευτυχία είναι σαν την πείνα. Αυτή η ανάγκη σου για φαί. που μπορείς να την εξαφανίσεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο ,καταναλώνοντας ότι βρεις μποστά σου,και  για τα επόμενα λεπτά νιώθεις τέτοια χαρά που ανακούφισες αυτή σου την  ανάγκη .Ε λοιπόν αυτή ακριβώς η ανακούφιση είναι σαν την ευτυχία! Μια υπέροχη αίσθηση που μετά από λίγο σβήνει... Χάνεται... Και ξανά πάλι από την αρχή. Και εγώ αναρωτιέμαι είναι κακό να νιώθω μερικές φορές μελαγχολική; Λίγο κενή; Και απαντάω με άλλη ερώτηση. Είναι κακό μερικές φορές να πείνας;Ε λοιπόν όχι δεν είναι....

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Τι είναι αυτό;

Τι είναι αυτό που τελικά δίνει νόημα στη ζωή σου; Τι είναι αυτό που όταν το αποκτήσεις λες τώρα είμαι χαρούμενος... Ευτυχισμένος... Δεν χρειάζομαι πλέον τίποτα άλλο... Υπάρχει ή απλά όλα είναι ένα παραμύθι; Έχουμε πίστη σε κάτι που τελικά δεν έχει μορφή; Δεν έχει υπόσταση; Και αν υπάρχει τι θα μπορούσε να είναι... Τι θα μπορούσε τελικά να ευχαριστήσει το εγώ μας και να μας κάνει ευτυχισμένους; Οι φίλοι που μπορούν να πληγώσουν, να χαθούν , να υπερεκτιμηθούν... Η οικογένεια που μπορεί να κουράσει... Μια αγκαλιά; Ένα χάδι; Ένα ζευγάρι χέρια που θα σε κρατήσει, θα σε ζεστάνει και θα πάρει μακριά τον πόνο που μπορεί να νιώθεις; Τι; Χρειαζόμαστε άραγε κάτι άλλο για να είμαστε ευτυχισμένοι εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό...; Πρέπει να έχουμε πίστη και σε κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό μας; Πρέπει... Μήπως τελικά δημιουργούμε πρέπει γιατί απλά δεν αντέχουμε να στηριχτούμε μόνο σε εμάς... Φοβόμαστε το βάρος... Την κούραση... Ίσως τελικά φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ένας κύκλος

Μήπως τελικά όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος... Ένας κύκλος που πρέπει να κλείσει για να πας στον επόμενο, έτσι ώστε να σχηματίσεις την αλυσίδα με τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες, τα λάθη και τα σωστά σου.... Θα μπορούσε... Και αν δεν κλείσει ποτέ ο κύκλος τι γίνετε; Μένεις κολλημένος σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ανίκανος να προχωρήσεις μέχρι να ολοκληρώσεις την διαδρομή σου; Ή συνεχίζεις στον επόμενο αφήνοντας τον κύκλο μισό; Μπορεί άραγε να δημιουργηθεί έτσι αλυσίδα...; Και αν γίνετε , ο ίδιος μας ο εαυτός θα μπορέσει να αφήσει κάτι μισοτελειωμένο .... Κάτι που δεν έχει ξεχάσει και ακόμα τον βασανίζει; Θα μπορέσει να αφήσει πίσω του έναν κύκλο που δεν έκλεισε ...; Άραγε μπορεί ή μάλλον καλύτερα θέλει....;

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ονειρα

 
Ονειρα: μικρες οι μεγαλες υποσχεσεις που δινεις στον ευατο σου για το μελλον...απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου ονειρευομουν...Ονειρευομουν τι θα γινω οταν μεγαλωσω, τι ζωη θα  εχω, τι θα ηθελα να πετυχω....Τις στιγμες αδυναμιας και στεναχωριας μου , αυτα ηταν που μου δινανε κουραγιο..Τα ονειρα μου ηταν η αποδειξη οτι μπορω να φτασω ψηλα,οτι μπορω να καταφερω πραγματα...Ηταν η ουτοπια μου...Αλλα μετα ανακαληψα πως ακομα και τα πιο δυνατα σου θελω, ακομα και οι πιο βαθιες επιθυμιες που δομουν τα ονειρα σου και τα δημιουργουν, δεν μπορουν ετσι απλα να τα κανουν πραγματικοτητα....στη ζωη τιποτα δεν σου δινετε απλοχερα...καθετι πρεπει να το κερδισεις ...να παλεψεις με νυχια και με δοντια για να το αποκτησεις...Ετσι ειναι η ζωη...μια ευθεια γεματη ονειρα που τρεχουν και εσυ τα κυνηγας...προσπαθεις να τα πρωφτασεις , αγωνιζεσαι να τα αγγιξεις....Τα ονειρα ειναι το νοημα της ζωης σου, η γλυκα στην πικρη αυτη καθημερινοτητα σου....Αλλα τι γινεται οταν τελικα καταφερεις να κερδισεις αυτον τον αγωνα δρομου; Οταν τελικα καταφερεις να φτασεις τα ονειρα σου; Οταν ολα σου τα θελω γινονται πραγματικοτητα στο τελος τι μενει να επιθυμεις...; Τι μενει για να ελπιζεις και να συνεχιζεις να περπατας στην ευθεια της ζωης....;