Οι άνθρωποι είναι σαν τα βιβλία.

Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε είναι σαν τα βιβλία. Τα βιβλία αυτά που όταν τα αντικρίζουμε για πρώτη φορά, μας φαίνονται αψεγάδιαστα. Και έτσι αρχίζουμε να τα ξεφυλλίζουμε και όσο περνάει η ώρα και ο καιρός, η αξία τους για εμάς μεγαλώνει και φουντώνει.Όμως ύστερα , αφού καταλαγιάσει το συναίσθημα , αρχίζουμε να τα παρατηρούμε καλύτερα... Και τότε συνειδητοποιούμε πως η τελειότητα που βλέπαμε , δεν υπάρχει... Αρχίζουμε και βλέπουμε πως το εξώφυλλο του  είναι λίγο χαραγμένο, με μια μαύρη κηλίδα στο κάτω μέρος. Και τότε όλη η αρχική μαγεία σιγά σιγά ξεθωριάζει...χάνεται μέσα στα ελαττώματα που σιγά σιγά ανακαλύπτουμε. Έτσι λοιπόν και με τους ανθρώπους... Θα γνωρίσεις άτομα που θα σε ενθουσιάσουν , θα σε μαγέψουν με τα προτερήματα τους. Θα σε συνεπάρουν με τα πράματα που μπορούν να σου μάθουν, τις ιστορίες που θα έχουν να σου πουν αλλά και να σου προσφέρουν.Όμως κάποια στιγμή θα ανακαλήψεις τα ελαττώματα τους... Θα παρατηρήσεις αυτή τη μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της ψυχής τους που ,όσο αόρατη και αν είναι, όσο καλά κρυμμένη, κάποια στιγμή θα σου φανερωθεί... Κάποια στιγμή...

Ευτυχία είναι συναίσθημα όχι προορισμός....

Τελικά πάνω στους τοίχους γράφονται τα καλύτερα στιχάκια για τη ζωή. "Η ευτυχία δεν είναι προορισμός, είναι συναίσθημα." διάβασα πάνω σε ένα ξεχασμένο από το φως του ήλιου τοίχο. Μα γιατί κάποιος να το γράψει εκεί; Αυτό πρέπει να φαίνεται! Να φανεί έτσι ώστε να νιώσει ο καθένας που το βλέπει όπως εγώ όταν το αντίκρισα... Η ευτυχία είναι συναίσθημα! Όχι προορισμός! Είναι κάτι παροδικό... Έρχεται και φεύγει... Τώρα το κατάλαβα... Είναι στιγμές ανεπανάληπτες.... Στιγμές... Γεγονότα ... Αν η ευτυχία γίνει προορισμός σου τότε να είσαι σίγουρος πως τέλος στο δρόμο που διάλεξες, δεν θα βρεις.... Και θα χάσεις εκείνα τα σημαντικά δευτερόλεπτα που θα νιώσεις πραγματικά χαρούμενος.... Γιατί η ευτυχία είναι σαν την πείνα. Αυτή η ανάγκη σου για φαί. που μπορείς να την εξαφανίσεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο ,καταναλώνοντας ότι βρεις μποστά σου,και  για τα επόμενα λεπτά νιώθεις τέτοια χαρά που ανακούφισες αυτή σου την  ανάγκη .Ε λοιπόν αυτή ακριβώς η ανακούφιση είναι σαν την ευτυχία! Μια υπέροχη αίσθηση που μετά από λίγο σβήνει... Χάνεται... Και ξανά πάλι από την αρχή. Και εγώ αναρωτιέμαι είναι κακό να νιώθω μερικές φορές μελαγχολική; Λίγο κενή; Και απαντάω με άλλη ερώτηση. Είναι κακό μερικές φορές να πείνας;Ε λοιπόν όχι δεν είναι....

Τι είναι αυτό;

Τι είναι αυτό που τελικά δίνει νόημα στη ζωή σου; Τι είναι αυτό που όταν το αποκτήσεις λες τώρα είμαι χαρούμενος... Ευτυχισμένος... Δεν χρειάζομαι πλέον τίποτα άλλο... Υπάρχει ή απλά όλα είναι ένα παραμύθι; Έχουμε πίστη σε κάτι που τελικά δεν έχει μορφή; Δεν έχει υπόσταση; Και αν υπάρχει τι θα μπορούσε να είναι... Τι θα μπορούσε τελικά να ευχαριστήσει το εγώ μας και να μας κάνει ευτυχισμένους; Οι φίλοι που μπορούν να πληγώσουν, να χαθούν , να υπερεκτιμηθούν... Η οικογένεια που μπορεί να κουράσει... Μια αγκαλιά; Ένα χάδι; Ένα ζευγάρι χέρια που θα σε κρατήσει, θα σε ζεστάνει και θα πάρει μακριά τον πόνο που μπορεί να νιώθεις; Τι; Χρειαζόμαστε άραγε κάτι άλλο για να είμαστε ευτυχισμένοι εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό...; Πρέπει να έχουμε πίστη και σε κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό μας; Πρέπει... Μήπως τελικά δημιουργούμε πρέπει γιατί απλά δεν αντέχουμε να στηριχτούμε μόνο σε εμάς... Φοβόμαστε το βάρος... Την κούραση... Ίσως τελικά φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ένας κύκλος

Μήπως τελικά όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος... Ένας κύκλος που πρέπει να κλείσει για να πας στον επόμενο, έτσι ώστε να σχηματίσεις την αλυσίδα με τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες, τα λάθη και τα σωστά σου.... Θα μπορούσε... Και αν δεν κλείσει ποτέ ο κύκλος τι γίνετε; Μένεις κολλημένος σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ανίκανος να προχωρήσεις μέχρι να ολοκληρώσεις την διαδρομή σου; Ή συνεχίζεις στον επόμενο αφήνοντας τον κύκλο μισό; Μπορεί άραγε να δημιουργηθεί έτσι αλυσίδα...; Και αν γίνετε , ο ίδιος μας ο εαυτός θα μπορέσει να αφήσει κάτι μισοτελειωμένο .... Κάτι που δεν έχει ξεχάσει και ακόμα τον βασανίζει; Θα μπορέσει να αφήσει πίσω του έναν κύκλο που δεν έκλεισε ...; Άραγε μπορεί ή μάλλον καλύτερα θέλει....;