Τελικά πάνω στους τοίχους γράφονται τα καλύτερα στιχάκια για τη ζωή. "Η ευτυχία δεν είναι προορισμός, είναι συναίσθημα." διάβασα πάνω σε ένα ξεχασμένο από το φως του ήλιου τοίχο. Μα γιατί κάποιος να το γράψει εκεί; Αυτό πρέπει να φαίνεται! Να φανεί έτσι ώστε να νιώσει ο καθένας που το βλέπει όπως εγώ όταν το αντίκρισα... Η ευτυχία είναι συναίσθημα! Όχι προορισμός! Είναι κάτι παροδικό... Έρχεται και φεύγει... Τώρα το κατάλαβα... Είναι στιγμές ανεπανάληπτες.... Στιγμές... Γεγονότα ... Αν η ευτυχία γίνει προορισμός σου τότε να είσαι σίγουρος πως τέλος στο δρόμο που διάλεξες, δεν θα βρεις.... Και θα χάσεις εκείνα τα σημαντικά δευτερόλεπτα που θα νιώσεις πραγματικά χαρούμενος.... Γιατί η ευτυχία είναι σαν την πείνα. Αυτή η ανάγκη σου για φαί. που μπορείς να την εξαφανίσεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο ,καταναλώνοντας ότι βρεις μποστά σου,και για τα επόμενα λεπτά νιώθεις τέτοια χαρά που ανακούφισες αυτή σου την ανάγκη .Ε λοιπόν αυτή ακριβώς η ανακούφιση είναι σαν την ευτυχία! Μια υπέροχη αίσθηση που μετά από λίγο σβήνει... Χάνεται... Και ξανά πάλι από την αρχή. Και εγώ αναρωτιέμαι είναι κακό να νιώθω μερικές φορές μελαγχολική; Λίγο κενή; Και απαντάω με άλλη ερώτηση. Είναι κακό μερικές φορές να πείνας;Ε λοιπόν όχι δεν είναι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου